Gizlilik mi, Teşhir mi? Antidepresan Kullanmak Neden Hala Utanç Sayılıyor?

Son günlerde bazı tanınmış isimlerin antidepresan kullandığına dair haberler, “şok edici” başlıklarla medyada dolaşıyor. Sanki birinin iyileşme çabası bir suçmuş gibi… Oysa ortada ne bir skandal, ne de bir gizem var.

Sadece bir insanın ruhsal sağlığı için aldığı tedavi.

Ancak Türkiye gibi hâlâ “psikolojik destek almak zayıflıktır” anlayışının yaygın olduğu bir toplumda, bu tür haberlerin yankısı ne yazık ki damgalayıcı bir etki yaratıyor.

Toplumun büyük bir kısmı hâlâ ruhsal destek almak yerine “idare ediyorum” demeyi tercih ediyor. Çünkü korkuyoruz; “ya duyulursa?”

“Ya Duyulursa” Korkusu: Tedaviden Kaçışın Psikolojisi

Psikolojik destek almak, tıpkı fiziksel bir rahatsızlık için doktora gitmek kadar doğal olmalı.

Ama hâlâ birçok insan, terapiye gitmeyi veya antidepresan kullanmayı “ayıp” sayıyor.

Çünkü bu toplumda ruhsal destek alan biri artık “iyileşmeye çalışan insan” değil, “etiketlenmiş birey” haline geliyor.

Bu durum yalnızca bireyleri değil, toplumun genel ruh sağlığını da olumsuz etkiliyor.

Devletin elindeki sağlık verilerinin vatandaşın güvenliğinden çok, kontrolü ve disipline edilmesi amacıyla kullanıldığı bir düzende, insanlar kendilerini savunmasız hissediyor.

Sonuç: Gizlenen depresyonlar, ertelenen terapiler, yarım kalan iyileşmeler…

Ruhsal Tedavi Gizliliği: İyileşmenin En Temel Koşulu

Ruhsal tedavinin temel ilkesi gizliliktir.

Bu ilke sadece etik bir zorunluluk değil, aynı zamanda tedavinin kendisidir.

Bir kişi, aldığı desteğin duyulacağını, ilaç bilgisinin ifşa olacağını düşünürse, o tedaviyi sürdüremez.

Mahremiyet ihlali, ruhsal iyileşmeyi durduran en güçlü travmadır.

Bir toplumun gelişmişliği, bireylerinin ruhsal sağlığını ne kadar koruduğu ile ölçülür.

Antidepresan kullanmak utanılacak değil, cesaret edilecek bir davranıştır. Çünkü kişi kendiyle yüzleşmiş, iyileşmeye karar vermiştir.

Zayıflık Değil, Cesaret

Psikolojik destek almak bir güç göstergesidir.

Kendini tanımak, yüzleşmek, yardım istemek; bunların hepsi insanın kendiyle kurduğu en derin bağın göstergesidir.

Antidepresan kullanan ya da terapiye giden bir insan, “zayıf” değil, “cesur”dur.

Çünkü o kişi, görünmeyen yaralarını iyileştirmeye karar vermiştir.

Artık psikolojik tedaviye değil, bu tedaviyi damgalayan zihniyete “ayıp” demenin zamanı geldi.

Çünkü kimsenin ruh sağlığı, bir manşet malzemesi değildir.

İyileşme, utanmakla değil; konuşmakla, anlamakla ve kabullenmekle başlar.

Toplum olarak yapmamız gereken şey, insanların ruhsal destek almasını teşvik etmek, mahremiyetini korumak ve bu cesareti alkışlamaktır.

Unutmayalım:

Bir toplumun en güçlü hali, ruhsal olarak en sağlıklı bireylerine sahip olduğu andır.