Sessiz Bir Çöküş: Gençlik, Zorbalık ve Ahlaki Erozyon

Sevgili okurlarım,

Son yıllarda ülkemizde tehlikeli bir tablo giderek belirginleşiyor. Okullarda suç oranları artıyor, akran zorbalıkları normalleşiyor, şiddet günlük hayatın bir parçası haline geliyor. Eğitim kurumlarının duvarları arasında bile korku sessizce dolaşıyor. Artık sadece büyük şehirlerde değil, kasabalarda, köylerde bile gençler arasında çeteleşme, gasp, tehdit, fiziksel saldırı vakaları görülüyor. Ve en acısı; bu davranışların bir kısmı, gençlerin “güçlü görünme” çabasıyla meşrulaştırılıyor.

Ne eğitimde ne istihdamda olan, aidiyet duygusunu yitirmiş, öfkesini yönlendirecek sağlıklı bir mecra bulamayan gençler... Bu kitle, her geçen gün büyüyor. Toplumun gözünün önünde şekillenen bu boşluk, sadece bireysel bir başarısızlık değil; sistematik bir ihmalin sonucu.

Bir zamanlar öğretmenine “hocam” diye saygıyla yaklaşan çocuklar, bugün birbirine tehdit mesajları atıyor, okul bahçesinde yumruklaşıyor. Sosyal medyada “cesaret” adı altında şiddet paylaşılıyor, “trend” olan davranış; empati değil, tahakküm kurmak.

Asıl mesele, bu ahlaki ve sosyal çözülmenin önüne geçebilmektir. Çünkü bugün okulda başlayan öfke, yarın sokakta silaha dönüşüyor. Bugün bir arkadaşına zarar veren çocuk, yarın toplumun huzuruna zarar verecek yetişkine dönüşüyor.

Eğer bu kısır döngüyü kırmak istiyorsak, sadece disiplin cezalarıyla değil, duygusal eğitimle, değerler eğitimiyle, psikolojik destek sistemleriyle gençlere yeniden dokunmalıyız. Çocukların ve gençlerin içinde büyüyen öfke, bastırıldıkça değil; anlaşıldıkça azalır. 

Okullar sadece akademik başarıyı değil, ruhsal dayanıklılığı da öğretmelidir. Aksi halde, geleceği değil, bir toplumsal krizi büyütürüz.

Bu tabloyu görmezden gelmek, susmak ya da sadece “bu çocuklar değişti” demek kolaydır. Ama unutmamalıyız ki; çocuklar değişmedi, biz onlara gereken yönü veremedik. Toplumun yeniden inşası, işte bu noktada başlar: Ahlaki temelleri sağlam, duygusal bağları güçlü bir eğitim sistemiyle.

Bir Umut Mümkün

Her kayıp genç, sadece bir birey değil; geleceğimizden kopan bir parçadır. Fakat geç değil… Bir okulda yeniden güven tesis edilirse, bir mahallede gençler birbirini dinlemeye başlarsa, bir öğretmen bir çocuğun gözlerindeki öfkeyi fark edip elinden tutarsa—işte o zaman bu ülke yeniden nefes alır.

Unutmayalım: Bir gencin kaderi, bir toplumun yönünü değiştirir.

“Umut, fark edenlerin elindedir.”